Emigranci stoja w obliczu niemal wszystkich opisywanych w psychologii trudnych sytuacji, od zaklocenia normalnego dotad trybu zycia, zagrozenia swej zawodowej pozycji w nowym kraju, po szeroko rozumiana deprywacje. Takie zmiany nie pozostaja bez wplywu na psychike czlowieka i prowadza nie tylko do depresji czy innych rodzajow psychoz, ale takze rozmaitych rodzajow nerwic czy schizofrenii.
.
Emigrant (potencjalny rowniez), ktory ignoruje istnienie tej rzeczywistosci sam zaklada sobie petle na szyje. Zycie w przekonaniu ze "mnie to nie dotyczy, ja sobie swietnie radze (albo poradze)" pogarsza tylko sytuacje.
.
Kazdy emigrant przechodzi przez to samo. I tylko ci, ktorzy zaakceptuja rzeczywistosc taka jaka jest, przestana oszukiwac samych siebie (albo bujac w oblokach) i zaczna stosowac "samoterapie" maja szanse w koncu odnalezc sie na emigracji.
.
Zaczac trzeba od:
.
1.
przyznania sie przed samym soba i najblizszymi, ze problem istnieje
.
2.
kolejnym waznym etapem jest zrozumienie, ze dezintegracyjny proces, ktoremu jest sie poddanym, a ktory wyraza sie kryzysami tozsamosci, porozumiewania sie i systemu wartosci, jest nieunikniony i normalny, a jego brak bylby nienaturalny
.
3.
nastepnie nalezy uznac, ze zmiana jest mozliwa, czyli problem mozliwy do pokonania. Trzeba jednak przyjac do wiadomosci, ze nie da sie zmienic ani otaczajacej nas rzeczywistosci, ani ludzi, z ktorymi przyszlo nam zyc, ale ze mozemy zmienic siebie
.
4.
nastepny krok, to pogodzenie sie z tym, ze dokonanie zmiany wymaga determinacji i cierpliwosci, i polega na pozytywnym, integracyjnym przystosowaniu sie do nowej rzeczywistosci, ale bez wyrzekania sie najcenniejszych dla nas duchowych i etycznych wartosci, ktore uksztaltowaly sie przed wyemigrowaniem
.
5.
istotne jest tez zrozumienie, ze pozyskanie nowego zwykle wiaze sie z utrata starego, zatem madroscia jest pogodzenie sie z faktem "utraty" polskiego stylu zycia (powiedzmy) na kanadyjskiej ziemi
.
(-)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz